Ես բարձրանում էի մի սար, որի բարձրությունը 1333350000 կմ էր։ Բարձրանալիս տեսա ինչ-որ գիծ որից հետո ճամփաբաժան էր։ Կար երկու ճանապարհ և մեջտեղը նստած էր մի ծերունի իմաստուն պապիկ։ Ես հարցրեցի․
— Ու են տանում այս ճանապաները։
—Առաջինը Արեգստան սարից իջացնելով երկրորդը անհայտա ով գնացելա ել հետ չի եկել։
—Ես Արեգստանում եղել եմ նոր տպավորթյուններ եմ ուզում։
— Դե սենց գնա բարի ճանապարհ։
ես գնացի և տեսա մի գեղեցիկ ձի։ Որի կոխքը գրված Էր, ով գա այս ճանպարհով այս ձին իրեն է պատկանում ես մտածեցի որ նա դեռ այս սարի վրա է ուրեմն բոլորը գնում են Արեգստան։ Ինչ անեմ ես կվերցնեմ։ Նրա անունը Մակար ամենա արագ արագությունը 90 կմ/ժ։ Նստեցի նրա վրա նա վազեց դեպի վեր։ Մեզ մնաց բարձրանլ 133 կմ ես նայեցի շուռջբոլորը և տեսա տիեզերքումենք միքիչ վերև արևնա։ Բարձրացանք մոտավոր 120 նայում եմ ինչքան է մնում բարձրանալու 13 կմ ։ Դրանից երկու րոպե հետո ձին սկսում է խոսալ մեր լեզվով նա ասում է
—ինչքա եմ հոգնել։
—հեսա կկանենք։
Մենք տեսանք խոտի դեզ մենք յնտեղ կանեցինք։ Նա հաց կերավ։ Մեզ մնաց 1կմ։ Հենց սարի գագաթից երևաց արևը շատ գեղեցիկ։Հետ գալուց կանգնեցինք ծերունու մոտ և նրան ասացինք այս ճանապարհը տանում է այս սարի գագաթ։
—պարզ է։
Այնտեղ երորդ ճանապարհ է բացվել մենք դրանով գնացինք հայտնվեցինք անծառ ճանապարհ որը մեզ անեց Խուստուփ լեռ։ Ես մոռացա նշել որ Խուսռուփից իջանք ճամփաբաժանին այնտեղ ամեն ինչը դեղի էր։
Արեգ Տոնոյանի բլոգ 